Ozon jest trzyatomową cząsteczką tlenu, szybko rozpuszczającą się w wodzie i osoczu (15 razy lepiej od tlenu). Ten bezbarwny gaz bardzo łatwo przekształca się w tlen i jest jednym z najsilniejszych utleniaczy. W Polsce ozon został wykorzystany po raz pierwszy w medycynie przez chirurga i anestezjologa prof. Zygmunta Antoszewskiego w roku 1986. Obecnie zabiegi z zastosowaniem ozonu, czyli ozonoterapia są powszechnie stosowane na całym świecie przy leczeniu oraz wspomaganiu leczenia różnych chorób i dolegliwości.
Badaniami naukowymi, normalizacją ogólnego leczenia oraz rozpowszechnieniem ozonoterapii wśród lekarzy, jak i pacjentów zajmuje się międzynarodowe stowarzyszenie Medical Society for Ozone Application In Prevention and Therapy. W Polsce naszym kraju – Polskie Towarzystwo Ozonoterapii, które przeprowadziło już kilka ogólnopolskich kongresów na temat tej metody.
Naukowo zostało udowodnione, że ozon ma bardzo silne właściwości bakterio-, wiruso- i grzybobójcze, korzystnie wpływa na procesy biochemiczne, które zachodzą w ustroju, wykazuje niezwykle cenne właściwości natleniające organizm. Wykazano również brak odporności wszelkich szkodliwych drobnoustrojów na działanie ozonu, dzięki czemu gaz ten może być szeroko stosowany w medycynie.
Ozon podawany do krwi jest stosowany w następujących schorzeniach:
- borelioza,
- reumatyzm, zwyrodnienie stawów,
- grzybica wewnątrzustrojowa,
- choroba niedokrwienna mięśnia sercowego,
- zespół niedokrwienny mózgu,
- stwardnienie rozsiane,
- wirusowe zapalenie wątroby, marskość wątroby,
- ropniaki opłucnej,
- zakażenia kości,
- stany zapalne i owrzodzenia jelita grubego,
- stany zapalne zatok i ucha środkowego,
- choroby o podłożu bakteryjnym, wirusowym i grzybiczym,
- wspomaganie leczenia niektórych chorób nowotworowych.
Ozon podawany zewnętrznie jest stosowany w następujących przypadkach:
- trudno gojące się rany i oparzenia,
- odleżyny,
- owrzodzenia z powodu schorzeń naczyń żylnych,
- grzybice,
- ropnie, czyraki, trądzik i opryszczka,
- stopa cukrzycowa,
- egzema.
